ÖZET
Bu çalışmanın amacı otonominin bireysel bir düşünüm sorunu olup olmadığını incelemektir. Düşünümün temel önkoşulu eleştirel mesafedir. Ancak düşünüm öznenin sadece tek başına başardığı bir öz-düşünüm ve öz-yeterlik olarak tasarlandığında ideal bir otonomi durumu ortaya çıkar ve eleştirel mesafenin imkanı bir problematik haline gelir. Bu nedenle otonomi tartışmalarında temel mesele alternatif bir düşünüm anlayışına ulaşmaktır. Söz konusu alternatif, düşünümü ve öz-düşünümü kolektif bir etkinlik olarak temellendirmektir; bu durumda eleştirel mesafe iletişimde tesis edilir. Böyle bir eleştirel mesafede otonomi bireysel bir mesele olmaktan çıkar, politik bir mesele haline gelir. Bu aynı zamanda otonominin karşılıklı otonomi olarak kavramsallaştırılması demektir. Felsefe tarihi bu tür bir kavramsallaştırmaya ışık tutabilecek imkanları içinde taşımaktadır.
Anahtar Sözcükler: Eleştirel mesafe, öz-yeterlilik, iletişim, karşılıklılık, tanınma.
ABSTRACT
This article aims to study whether autonomy is concerned with the problem of induvidual reflection. The basic precondition of reflection is the critical distance; but if the reflection is designed only as a solitary self-reflection and self-sufficieny, the state of ideal autonomy appears and the possibility of the critical distance becomes a problematical. Therefore the main problem in the debates of autonomy is to arrive an alternative notions of reflection and selbst-reflection. This alternative notion is to take reflection as a collective activity; then the critical distance is established through communication. In such a critical distance, autonomy is no longer an induvial matter; in turns out to be a political matter. This also means that autonomy should be conceptualized as reciprocal autonomy. The history of philosophy includes the facilities which clear such a conceptualization.
Keywords: critical distance, self-sufficiency, communication, reciprocity, recognition.