ABSTRACT
I intend to explicate the phenomenon of simplicity insofar as it is constitutive of an agent’s character, and also to argue that it is a cardinal (though often underappreciated) virtue – every bit as fundamental to a well-lived and admirable life as is wisdom, compassion, fortitude, or any of the more commonly acknowledged praiseworthy qualities. Simplicity, as I will use the term, refers to a disposition in favor of the rational governance of desire and aversion and, in particular, the renunciation of pretense. The simple person eschews interests rooted in concern about how he (or she) may be perceived or regarded by other persons. Simplicity, in short, is a rational restriction of one’s interests to the sphere of one’s direct, unmediated control (as understood by the Roman Stoics) – and a correlative disregard for matters lying beyond that sphere (especially matters such as one’s “image” or reputation).
Keywords: simplicity, Stoic simplicity, virtue.
ÖZET
Amacım bir bireyin kişiliğini oluşturan özelliklerden yalnızca biri olan sadelik olgusunu yorumlamak ve bunun çoğu zaman önemsenmese de bir erdem olduğunu tartışmaktır. İyi yaşanılmış ve hayranlık uyandıran bir yaşama temel olan sadelik aslında bilgelik, merhamet, metanet ya da genellikle takdire değer olarak kabul edilen özelliklerden biridir. Sadelik, kullanacağım şekliyle, arzu ve hoşnutsuzluğun ve özellikle de gösterişi bırakmanın rasyonel yönetiminden yana bir duruşa işaret etmektedir. Erkek ya da kadın olsun sade bir kişi diğerleri tarafından nasıl algılanabileceğiyle ilgili endişelerden kaçınır. Kısaca sadelik, bir kimsenin ilgisinin direkt ve Romalı Stoacıların anladığı şekilde aracısız kontrol zemininin ötesindeki konulara ilişkin (özellikle bir kimsenin “imajı” ya da itibarı) akılcı kısıtlamalarını içermektedir.
Anahtar Sözcükler: sadelik, Stoacı sadelik, erdem.