ÖZET
Bu yazı Aristoteles’in onu anladığı tarzda adaletin nediri ile adalet tartışması etrafında dönen yan-araştırmaları açıklamayı amaçlıyor. Nitekim adaletin nediri sağlam şekilde dialektike denilen methodos ile belirlendiğinde geriye şu sorulara yanıt vermek kalıyor: adaletsizlik eden kişinin adaletsiz kişi olmaması olanaklı mıdır? Adaletsizlik etmelerin hepsinde bir adaletsizlik söz konusu mudur? Kişinin kendisine adaletsizlik etmesi olanaklı mıdır? İsteyerek adaletsizliğe uğramak kişi için söz konusu olabilir mi? Nelerde adaletsizlik söz konusudur? Yazı ayrıca, Aristoteles ve genelinde antikçağ felsefesinin örtük ama zorunlulukla işaret ettiği, insan için öteki hayvanları yemedeki probleme ve bunun adil olan (to dikaion) ile ilişkisine de değiniyor.
Anahtar Sözcükler: Adalet, dikaiosyne, dikaiosyne kata meros, parçaya göre adalet, arete, erdem, holearete, tam erdem, pleoneksia, isteyerek yapma, istemeyerek yapma, özgürlük, praksis, eylem.
ABSTRACT
This paper intends to explain both the what it is for justice to be and the sub-discussions revolving around the discussion concerning justice as Aristotle grasps both. For once we determine the what it is for justice to be with the methodos called dialektike what is left for us to do is to answer these questions: is it possible for someone to do injustice without yet being unjust? Can we talk of injustice among all those doings of injustice? Is it possible for someone to be unjust to him/herself? Is it truly possible to have injustice done to one willingly? Which cases are the ones that admit of an apparent injustice? The paper as a conclusion discusses the ethical problems that revolve around the old habit of the human-animals, called “eating non-human animals”, and the relation this has to what is just (to dikaion).
Keywords: Justice, morality, willingness, freedom, action.